Ziektebeelden
-
-
Sjögren Syndroom
-
Hyperactieve schildklier. (Basedow Graves)
-
Onvruchtbaarheid (infertiliteit)
-
Whiplash
-
De ziekte van Pernieuze Anemie/de ziekte van Addison en Biermer
-
Nieuwe invalshoek van Reumatoïde Artritis therapie in de jaren 2000
De
gemiddelde levensduur voor de Nederlanders is voor mannen 74,8 jaar en voor
vrouwen 78,6 jaar. Naar de berekeningen van het R.I.V.M. valt af te leiden dat
de gemiddelde leeftijd die een persoon in goede gezondheid doorbrengt 60 jaar
is voor zowel mannen als vrouwen. Dat betekent dat de kwaliteit van het leven
voor mannen gemiddeld 14 jaar en voor vrouwen gemiddeld 18 jaar is aangetast.
Deze aantasting van de kwaliteit van het leven kenmerkt zich vooral door
chronische aandoeningen.
Het aantal chronische aandoeningen in Nederland is hoog. Naar
schatting lijden circa 3,4 miljoen Nederlanders aan chronische ziekten,
waarbij aandoeningen van gewrichten één van de meest voorkomende is. Men schat
zo'n 750.000 mensen in meer of mindere mate aan gewrichtsslijtage (artrose)
lijden. Het aantal mensen met ernstige chronische gewrichtsziekten wordt
geschat op 300.000.
Reumatoïde Artritis
Reumatoïde Artritis is een chronische gewrichtsontsteking waarbij meerdere
gewrichten zijn aangedaan. De aandoening komt 2 a 3 maal zoveel voor bij
vrouwen als bij mannen. Bij vrouwen worden vaak vingers, arm, knie en nek
aangedaan, bij mannen worden daarnaast meer reumatische rugklachten gezien. De
verschijnselen van Reumatoide Artritis zijn pijn, roodheid, warmte en zwelling
in en om de gewrichten, wat kan leiden tot (ochtend) stijfheid en
bewegingsbeperking.
Reuma veroorzaakt veel pijn en bewegingsbeperkingen. Therapie,
medicatie en leefregels verlichten de pijn. Ze zijn symptoom gericht. De ziekte is niet te genezen zeggen de meeste artsen, maar recente
wetenschappelijke onderzoeken
hebben bewijzen geleverd dat toepassing van enzymen-complex en onverzadigde
meervoudige vetzuren (omega 3 vetzuren) in visolie en squalene (leverolie van
diepzeehaai) nieuwe perspectieven bieden bij het bestrijden van reuma.
Artrose
Artrose is een degeneratie van het gewrichtskraakbeen, waarbij het kraakbeen
dunner wordt en zelfs kan verdwijnen. Bij artrose is er sprake van een
verstoring van het evenwicht tussen opbouw en afbraak van het kraakbeen. De
belangrijkste klachten zijn pijn en stijfheid. Artrose komt meestal voor aan
handen, schouders, heupen, teen en wervelkolom.
Behandeling van gewrichtspijn
De conservatieve behandeling van reumatische aandoeningen is er alleen op
gericht om de pijn en stijfheid te verlichten. Over het algemeen wordt dit
gedaan met pijnstillers en corticosteroiden. Deze hebben een pijnstillende,
koortswerende en een ontstekingremmende werking. Nadelen van gebruik van deze
medicijnen zijn:
Ze onderdrukken de symptomen.
Versnellen vaak de gewrichtsachteruitgang.
De meeste medicijnen hebben bijwerking.
Chronisch
Van steeds meer chronische ziekten wordt aangenomen dat auto-immuniteit er een voorname rol speelt. Het afweersysteem beschermt ons namelijk tegen aanvallen van bacteriën, virussen, parasieten (antigenen), het voorkomt allergieën, verwijdert ongewenste, onverteerde voedselresten en ruimt kankercellen op. Ons immuunsysteem biedt een natuurlijke bescherming tegen antigenen (lichaamsvijandige eiwitten) door antistoffen te maken.
Auto-immuunziekte
Chronische reuma is primair gebaseerd op een ontstekingsreactie veroorzaakt door lichaamseigen afweerstoffen beginnend in bindweefsels (bouwstenen) van gewrichtkapsels. Men spreekt van auto-immuniteit wanneer een immunologische reactie optreedt tegen lichaamseigen bestanddelen omdat processen onder invloed van genetische, hormonale en omgevingsfactoren, waaronder ziekteverwekkers als virussen en bacteriën, leefpatroon en voeding, een belangrijke rol spelen die leiden tot weefselbeschadiging of functie vermindering. Wanneer dus het tolerantiesysteem faalt, kan dit leiden tot het ontstaan van een auto-immuunziekte onder invloed van reeds gevormde auto-antilichamen gericht tegen lichaamseigen bestanddelen.
De krachtige werking van enzymen.
Enzymen zijn producten van de levende cel. Enzymen zijn als het ware de biochemische katalysatoren in ons lichaam die onmisbaar zijn voor de werking van onze stofwisseling en spijsvertering. Het unieke van een levende cel is, dat deze in staat is een grote verscheidenheid aan reacties met grote efficiëntie en specificiteit te laten verlopen.
Door het toedienen van een protease-mix bestaande uit proteasen, amylasen en lipasen samengesteld uit een mix van plantaardige (papaine en bromelaine) en pancreatine wordt het terugdringen van auto-antilichamen sterk bevorderd, waardoor wij een mogelijke verbetering te zien kunnen krijgen. Afhankelijk van de duur en de fase van de ziekte resulteert het niveau van verbetering.
De veelzijdige werking van vetzuren.
Ons lichaam produceert prostaglandines zelf en kan voor de productie niet buiten essentiële vetzuren. Prostaglandines beïnvloeden de regulatie van de celstofwisseling door hun hormoonachtige werking en zij spelen een rol bij de celdeling. Deze hormoonachtige stoffen vervullen belangrijke (regulerende) functies bij een groot aantal stofwisselingsprocessen, waaronder allergische reacties en ontstekingsreacties. Prostaglandines zorgen voor het goed functioneren van het immuunsysteem en de bloedsomloop. Ze beschermen het lichaam tegen auto-immuunreacties. Daarbij is de toevoer van bepaalde meervoudig onverzadigde vetzuren - EPA en DHA uit visolie en Squalene (leverolie van diepzeehaai) - onontbeerlijk voor de synthese van de gunstige prostagladines. Ook blijkt dat bij de onlangs ontdekte aanwezigheid van PPARg (Peroxisome Proliferator-activated Receptor) in de cel bij reumatische aandoeningen, de werking van onverzadigde meervoudige vetzuren zeer gunstig te beïnvloeden.
Nieuwe visie op Reumatoide Artritis
De oorzaak van reumatoïde artritis (RA) wordt voorheen veelal gedacht aan een kruisreactie van weefsel antigeen met bacterieel antigeen en als diagnose gezocht op het vinden van de reuma-factor (is complexvorming van IgA/IgG met IgM) met een prevalentie van 1% zieke patiënten per jaar onder de Nederlandse bevolking.
Thans is men meer geneigd te denken aan immunologische achtergronden om dit probleem te benaderen met begrippen als lichaamscel-receptoren, lichaamscel-producten, die bekend staan onder de groepsnaam cytokinen. Deze omvat bij voorbeeld de interleukinen, interferonen, groeifactoren en de tumornecrosis-factoren a en b , (TNF-a ) en (TNF-b ).
Cytokinen zijn eiwitten, die aparte receptoren hebben aan het cel-membraamoppervlak met een grote bindingsneiging tot de cel. Voor onze geïdealiseerde beeldvorming kan een celreceptor gevormd worden uit twee of meerdere receptordeelstukken.
Voorbeeld: een TNF kan zich binden met een receptor en induceert een dimerisatie, een trimerisatie of een polymerisatie. Zie tekening onder no 1 van een trimerisatie.
Receptoren komen veel voor bij lichaamscellen, uitgezonderd bij het rode bloedlichaampje. Men onderscheidt bij receptoren een extra cellulair domein, een membraan domein en een intracellulair domein (zie tekening). Na binding van het TNF aan het TNF-receptor (TNFR) tot een trimerisatie complex, vindt een signaal afgifte plaats van het erfelijke boodschap (transductie) naar de celkern om de ziekte tot expressie te brengen. Dus dient de medicatie via interventie van dit signaal te geschieden. Door orale toediening van niet toxische plantaardige proteasen kunnen de extra cellulaire TNFR-complexen met of zonder TNF proteolytisch worden opgelost, waardoor "suluble TNF-receptor complexen" naast vrije TNFR voorkomen in de extra-cellulaire ruimte. Deze TNFR's kunnen deeltjes losse TNF nog wegvangen en werken dus antagonistisch voor de aanwezigheid van TNF in de extra-cellulaire ruimtes. Minder TNF betekent dus minder ontsteking! De patiënt ervaart deze toestand als een verbetering van de ziekte.
Tumor-Necrosis Factor remming in een geïdealiseerde beeldvorming.
- Geactiveerde toestand van TNF, Protease en Receptor
