Diabetes Mellitus

Algemene gangbare omschrijving

Diabetes ("doorloop") Mellitus ("zoet als honing") is een verstoring van de glucosestofwisseling in het lichaam. Doordat de alvleesklier/pancreas niet of niet voldoende meer werkt kan de glucose in het bloed niet meer worden opgenomen. De glucose in het bloed zal via de urine het lichaam verlaten in plaats van gebruikt te worden als voedingsstof door de lichaamscellen.
Er wordt echter een verschil gemaakt in de oorzaak en ernst tussen twee vormen van diabetes. Hierin onderscheiden we twee typen, namelijk type I en type II. Het onderscheid is niet altijd makkelijk aan te geven.

  1. Type I is de zgn. "insuline-afhankelijke" diabetes, omdat de diabeet vanaf het begin (het tijdstip van diagnose) geheel afhankelijk is van dagelijkse insuline-injecties. Type I ontstaat meestal voor het 40ste levensjaar.
  2. Type II is de zgn. "niet insuline-afhankelijke" diabetes, ook wel "ouderdoms-suiker" genoemd, omdat de diabeet vanaf het begin (het tijdstip van diagnose) vaak nog met een dieet al dan niet in combinatie met bloedglucoseverlagende tabletten behandeld kan worden. Deze tabletten hebben de functie om de alvleesklier te activeren zodat er meer insuline wordt geproduceerd. Bij type I is dit niet mogelijk omdat de alvleesklier hier of te weinig insuline produceert of helemaal niets produceert.
    De term "niet insuline-afhankelijke" diabetes wekt echter de indruk dat een type II diabeet nooit insuline nodig heeft. Maar dat is niet waar. Vaak blijkt insulinetherapie ook voor type II patiënten de beste behandeling te zijn. Type II diabetes treedt meestal na het 40ste levensjaar op.

Visie op Diabetes Mellitus

Wanneer er sprake is van een stoornis in de insulineproductie of insulinewerking waardoor de stofwisseling en energiehuishouding ontregeld raakt, spreekt men van diabetes mellitus. Er kunnen bij het ontstaan van de ziekte diverse oorzaken een rol spelen, zoals virale infecties, emotionele factoren en overgewicht. Klachten kunnen zijn o.a. veel drinken, gewichtsverlies ondanks voldoende nuttigen van voedsel, aanhoudende vermoeidheid, spierzwakte, slecht genezende infecties en aandoeningen van het zenuwgestel, echter, vaak zijn de klachten onduidelijk en wordt de diagnose "bij toeval" gesteld.

Men onderscheidt twee typen diabetes:

  1.   Insuline-afhankelijke diabetes mellitus (IDDM of type I)

  2.   Niet insuline-afhankelijke diabetes mellitus (NIDDM of type II)

Bij diabetes type I worden beschadigingen teweeggebracht door ICA (=eilandjes van Langerhans auto-antilichamen) en GADA-auto-antilichaam (=Glutamic Acid Decarboxylase auto-antibody).

Bij type II keert GADA-auto-antilichaam zich tegen GAD-enzym.

Het GAD-enzym zorgt ervoor dat de hoeveelheid zenuwprikkeloverdrachtstof (=glutaminezuur (GA) ), binnen bepaalde waarden te blijven. Wanneer nu het auto-antilichaam (GADA) het GAD-enzym eiwit beschadigt, zal er een teveel aan schadelijk gevormde prikkeloverdrachtstof ontstaan, waardoor de zenuwuiteinden overprikkeld zullen raken en ten gevolge hiervan uiteindelijk zullen afsterven. Het uiteindelijk afsterven van en de beschadiging aan de zenuwuiteinden kunnen leiden tot diverse vormen van neuropathie.

Dit proces is de ware oorsprong van alle diabetesziekte verschijnselen. Enkele voorbeelden hiervan zijn de diabetische retinopathie (slecht zien), de diabetische nefropathie (nier problemen) en de diabetesvoet.

Bij diabetes kan men spreken van de volgende actieve auto-antilichamen:

Vanuit het vakgebied der immunologie weten we dat een immunoglobulinemolecuul-(auto)antilichaam te splitsen is d.m.v. een proteolytisch-enzym (b.v. papaine, bromelain) in een FC-fragment en twee FAB fracties (fraction antigeenbinding).

Met dit gegeven kan men de juiste protease-mix toedienen bij de patiënt en het zorgt ervoor dat het auto-antilichaam gesplitst wordt. Hierdoor wordt het hypo-hyperglykemiesysteem weer beheersbaar en wordt tevens een halt toegeroepen aan de verwoestende werking van een teveel aan zenuwprikkeloverdrachtstof (=transmitter (GA)) uitgeoefend op zenuwuiteinden.

Een model van anti-lichaam (IgG) met belangrijkste onderdelen

Zo zullen ook de Langerhans-cel-auto-antilichamen door de protease-mix bestaande uit proteasen, amylasen en lipasen worden afgebroken, waarbij de Langerhans-cellen die nog onbeschadigd zijn, weer normaal kunnen blijven functioneren.

Mede afhankelijk van de duur van de ziekte zou de patiënt opnieuw op insuline ingesteld kunnen worden.

Conclusie

Het is nu duidelijk dat Diabetes Mellitus een auto-immuunziekte is. Door het toedienen van een protease-mix van plantaardige (papaine en bromelain) enzymen wordt het terugdringen van auto-antilichamen sterk bevorderd, waardoor wij een verbetering te zien kunnen krijgen. Bij Diabetes II aanbevolen om in combinatie met vitamine B6 in te nemen voor een beter resultaat. Vitamine B6 bestrijdt  het teveel aan glutaminezuur (=prikkeloverdrachtsstof), waardoor de transmitters\zenuwuiteinden overgeprikkeld zullen raken en uiteindelik afsterven. Het is ook aan te bevelen om extra multivitaminen en/of omega vetzuren in de vorm van squalene capsules en EPA visolie in te nemen om het afweersysteem te versterken en de vetzuurstofwisseling goed te beheersen en te ondersteunen. De meeste diabetici hebben last van hoofdpijn of migraine door onder meer verkramping van de bloedvaten binnen de schedel, gevolgd door een verwijding van de bloedvaten buiten de schedel. Suppletie van Squalene Plus wordt de hoofdpijn en migraine goed gereguleerd. Het is gebleken dat essentiële vetzuren actieve voedingsstoffen bevatten, die voorgenoemde hoofdpijnfactor als syndroom kunnen remmen en bovendien gunstige en ondersteunende werking hebben op diverse auto-immuunziekten, omdat Omega-vetzuren gunstige invloed op de aanmaak van eicosanoïden (prostaglandines, leucotriënen en thromboxanen) in het lichaam hebben, die onder meer ontstekingsprocessen bij o.a. reumatische aandoeningen, migraine, psoriasis, allergieën en zenuwontstekingen reguleren. Bovendien geeft de nieuwe visie van PPAR technologie inzicht om bij toepassing van squalene, de resistentie sterk terug te dringen, waardoor alle werkende anti-antilichamen langzaam zouden kunnen afsterven, zodat langzaam begin kunnen worden gemaakt aan het herstel. 

Diabetes Mellitus patiënten zouden glutenvrij dieet moeten houden. Waarom? Door het consumeren van gluten komt in ons lichaam door synthese glutaminezuur vrij. En omdat het GAD-enzym eiwit door het GADA-auto-antilichaam (Glutamic Acid Decarboxylase auto-antibody) wordt beschadigd, zal er een teveel aan schadelijk gevormde prikkeloverdrachtstof (glutaminezuur) ontstaan, met als gevolg dat de transmitters\zenuwuiteinden overprikkeld zullen raken en ten gevolge hiervan uiteindelijk zullen afsterven. De diabetische retinopathie (slecht zien), de diabetische nefropathie (nier problemen) en de diabetesvoet zijn de gevolgen van het afsterven van de transmitters/zenuwuiteinden.

Afhankelijk van de duur en de fase van de ziekte resulteert het niveau van verbetering bij suppletie van deze synergetische voedingssupplementen.

 

Inspired by Nature.

                             Driven by Science.

                                                                    Passionated by Nutrition.

Home    

Natuurlijk Herstel. Altijd beter! 

Lukas T.S. Tjan

  • Voedingsadviezen

  • Nutrition Development

  • Complementaire geneeskunde

  • Marketing Voeding & CAM

© Science for Life. 2001-2011. Deze homepage is gemaakt door Mandala Communicatie, www.mandalacommunicatie.nl   

Op deze homepage berust een copyright. Voor meer info kunt u e-mailen naar info@scienceforlife.eu 

Voor alle op deze homepage vermelde informatie geldt de algemene disclaimer.